Իմ բլոգը
Թալանչիների ապստամբության մեկնարկ․ Քոչարյանը «դրսից տղա» բերելու միտում ունի
Ժողովրդի մեծամասնությունն իսկապես լավ պահեր կապրի, եթե Սերժ Սարգսյանին նստեցնեն
Քոչարյանը մեղավոր է, թող իրենց ավանակի տեղ չդնեն
Վանեցյանի հայտարարությունը պայմանավորվածությունների խախտում է․ նոր զարգացումներ են սպասվում
Չեմ հիշում, որ Վանեցյանը կառավարությունում սկզբունքային անհամաձայնություն հայտնած լինի որևէ խնդրի վերաբերյալ
Ազգային անվտանգության ծառայության պետ Արթուր Վանեցյանի հրաժարականը շատերի համար էր անսպասելի։ Վանեցյանն իր պաշտոնավարման մեկնարկից սկսած՝ ջարդեց ԱԱԾ-ի մասին հին պատկերացումները։ Ի տարբերություն իր նախորդների՝ նա կառավարության նիստերից հետո ազատ շփվում էր լրագրողների հետ, ընտրել էր բաց գործելաոճ, ժամանակ առ ժամանակ հաշվետու էր լինում հանրությանն իր կատարած աշխատանքների մասին, ուներ բարձր վարկանիշ։
Իր հրաժարականի տեքստում Արթուր Վանեցյանը, սակայն, քաղաքական շեշտադրումներ պարունակող հայտարարություն է արել։
«Պետականաշինությունն իր տրամաբանությունն ունի` որոշումների տարերայնությունը, գործողությունների հախուռնությունը, առաջնայինը երկրորդականից, իսկ անցողիկը մնայունից չտարբերելու գործելաոճն այն ճանապարհը չէ, որը տանում է դեպի նպատակների իրականացում։ Այն ընդհանուր ոչինչ չունի սպայի արժանապատվության հետ. սպայի ուսադիրն ու զարգացումների նման ընթացքն անհամատեղելի են։ Իմ հրաժարականը թող լինի «Կանգ ա՛ռ»-ի սթափեցնող քայլ, մնացած բոլոր տարբերակներում կհաղթանակի հայրենիքի հանդեպ պարտքը: Խաղաղություն ու անվտանգություն մեր երկրին։ Պատիվ ունեմ»,- նշել է Վանեցյանը:
Իսկ լրագրողների հետ հանդիպմանն էլ ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը տեղեկացրել է, որ ինքն արդեն ստորագրել է Արթուր Վանեցյանին աշխատանքից ազատելու միջնորդագիրը։
Ինչո՞ւ հենց հիմա աշխատանքից ազատվեց Արթուր Վանեցյանը, երբ Երևանի Շենգավիթի վարչական շրջանի ընդհանուր իրավասության դատարանում լարված իրավիճակում ընթանում է Ռոբերտ Քոչարյանի դատավարությունը, ի՞նչ հնարավոր հակասություններ կարող էին լինել Նիկոլ Փաշինյանի և Արթուր Վանեցյանի միջև։
ԱԺ նախկին փոխնախագահ Կարապետ Ռուբինյանը մեզ հետ զրույցում կարծիք հայտնեց, որ եթե Արթուր Վանեցյանը հրաժարականի դիմում է ներկայացրել, ուրեմն պահը հասունացել է, այդտեղ քննարկելու խնդիր չկա։
«Ինչից դրդված է արել՝ դժվար է հասկանալը, որովհետև այդ հայտարարությունից հնարավոր չէ հստակ եզրակացություն անել։ Նա ինչ-որ ակնարկներ է անում, որ հախուռն վճիռներ են կայացվել, ոչ ճիշտ որոշումներ են կայացվել։ Երևի խոսքը ստվերային վճիռների, որոշումների մասին է, որովհետև ես չեմ հիշում, որ Վանեցյանը կառավարությունում սկզբունքային անհամաձայնություն հայտնած լինի որևէ խնդրի վերաբերյալ։ Ուրեմն եթե ստվերային որոշումների մասին է խոսքը, լավ կլիներ, որ ինքը հստակ ասեր, թե ինքն ինչի հետ համաձայն չէ, առանց սպայի պատվի հետ կապելու։ Այդ տեքստում շատ էր բացարձակացված սպայի պատիվը, սովորական մարդիկ էլ պատիվ ունեն, միայն սպաները չէ, որ կարող են խոսել պատվի մասին։ Կարող է նաև շատ տրիվիալ պատճառ լինել։ Ես որքան հիշում եմ՝ պարոն Վանեցյանը հայտարարեց, որ եթե չկարողանա ապացուցել Դավիթ Սանասարյանի հետ կապված գործը, ապա ինքը հրաժարական կտա։ Ես որքան տեղեկացված եմ՝ այդ գործը սարքովի էր, փուչիկ դուրս եկավ, վերջերս էլ Սանասարյանը դիմել էր կարճելու համար, բայց համառորեն չեն ուզում կարճել։ Շատ հնարավոր է, որ ինքը պարզապես իր խոստումն է կատարում, կամ էլ փորձել է, այնուամենայնիվ, ինչ-ինչ մեթոդներով ապահովել այդ շինծու գործի հետագա ընթացքը, ինչի պատճառով էլ թիմում կարող է վեճ առաջացած լինել։ Բայց սրանք բոլորը ենթադրությունների ոլորտից են։ Ինչ վերաբերում է այն բանին, որ Արթուր Վանեցյանը բարձր վարկանիշ ուներ, հիմա էլ բարձր է վարկանիշը, ինչ-որ առումով հասարակությունը ողջունել է նրա գործունեությունը, հատկապես մեկնարկային վիճակում, երբ քրեաօլիգարխիկ համակարգի դեմ էր պայքարում։ Բայց այդ պայքարից էլ բավականին
հիասթափություններ առաջացան, երբ տեսանք, որ այդքան էլ արդյունավետ չէր գործում ԱԱԾ-ն»,- նշեց Կարապետ Ռուբինյանը։
ԱԺ նախկին փոխնախագահը հիշեցրեց, որ ԱԱԾ ղեկավարի հեռախոսի գաղտնալսումը կարելի է համարել խոշոր տապալում, դա աննախադեպ երևույթ էր, իսկ մինչ այժմ չեն գտնվել մեղավորները, չեն պատժվել։
Մեր դիտարկմանը, թե Արթուր Վանեցյանին կապում են նաև նախկին իշխանությունների հետ, գուցե դա՞ է հրաժարականի պատճառը, Կարապետ Ռուբինյանն արձագանքեց․ «Սկզբունքորեն բոլորս էլ առնչություն ունեցել ենք նախկինների հետ, քանի որ նույն ժամանակներում ենք ապրել։ Եթե խոսքը հանցավոր կապերի մասին է, ապա նման տեղեկություններ չունեմ։ Ինձ թվում է, որ ճիշտ կլինի այդ ամենը մեկնաբանեն այն մարդիկ, որոնք հեղափոխությունից հետո առնչվել, շփվել են Վանեցյանի հետ, որպեսզի հասկանանք, թե այդ հայտարարության գեղեցիկ տեքստի տակ ինչ է թաքնված իրականում»։
Արդեն շրջանառվում է այն լուրը, որ իշխանությունները ԱԱԾ պետի պաշտոնում ցանկանում են տեսնել պաշտպանության նախկին նախարար Վաղարշակ Հարությունյանին։
«Վաղարշակ Հարությունյանի գաղափարական դիրքորոշումը, անսահման ռուսասիրությունը ինձ համար անընդունելի են, չէի ցանկանա, որ նման մտածողություն ունեցող մարդը նշանակվի ԱԱԾ տնօրեն։ Մնացածն արդեն իշխանությունների գործն է»,- ասաց մեր զրուցակիցը։
Հեղինակ՝ Թագուհի Հակոբյան
Իսկ ո՞ւր են պատժվածները, եթե ԱԱԾ-ից կորած փաստաթղթերի մեծ մասը վերականգնվել է
Factor.am-ի հարցազրույցը ԱԺ նախկին փոխխոսնակ Կարապետ Ռուբինյանի հետ․ – Արցախի մայրաքաղաքում Նիկոլ Փաշինյանի հանրահավաքը, Ձեր կարծիքով, ի՞նչ փոխեց Հայաստան-Արցախ հարաբերություններում։ Հատկապես, որ ոչ վաղ անցյալում ՀՀ վարչապետը հայտարարել էր Արցախում հնարավոր դավադրության մասին։ – Նախ՝ Արցախ-Հայաստան հարաբերությունները չպետք է շփոթել ղեկավարների անձնական հարաբերությունների հետ։ Արցախ-Հայաստան հարաբերությունները մեկ միասնական ժողովրդի հարաբերություններ են, որոնք երբեք վատ չեն եղել։ Մենք հիշում ենք, որ հազարավոր հայորդիներ, անկախ նրանից՝ Հայաստանից էին, Արցախից էին, թե Սփյուռքից, ոտքի էին կանգնել և պաշտպանել Արցախը թշնամու ոտնձգություններից։ Եվ այդ հարաբերությունները միշտ էլ պահպանվել են։ Հիմա էլ հազարավոր մեր զավակներ առաջնագծում են և պաշտպանում են Արցախը։ Իսկ ինչ վերաբերում է ղեկավարության փոխհարաբերություններին, այո՛, այդպիսի մի ստվերոտ, ամպամած շրջան եղավ և դա շատ պարզ բացատրություն ունի. մեզ մոտ տեղի ունեցավ հեղափոխություն, ողջ հայ ժողովուրդը մերժեց նախկին հանցավոր ռեժիմին: Իսկ Արցախում մնաց նախկին հանցավոր ռեժիմի ֆիլիալը, որը գործում է մինչև այսօր։ Եվ դրա արձագանքը մենք տեսնում ենք նույն հանրահավաքում, թե ինչպես ընդունվեց մեր վարչապետի ելույթը և ինչ արձագանք գտավ Արցախի նախագահի ելույթը։ – Ասվում է, որ դա կազմակերպված սադրանք էր… – Դա սադրանք կանվանեք, թե դժգոհության արտահայտում, ոչինչ չի փոխում։ Ես նաև լսեցի Բակո Սահակյանի խոսնակի հետհանրահավաքային ելույթը, որտեղ նա ամպագոռգոռ ինչ-որ բաներ էր ասում, որ բռնությունը, իհարկե, պետք է մերժվի, շատ ճիշտ է վարչապետը, և դա անընդհատ ասոցացվում էր Բերձորում իրենց կազմակերպած խայտառակ ջարդի հետ, որ արեցին դեպի Արցախ Ժիրայր Սեֆիլյանի կազմակերպած ավտոերթի ժամանակ։ Ուրեմն, անկեղծ չեն և բռնության են դիմել, և կոռուպցիա է եղել, ինչպես մեզ մոտ՝ Հայաստանում, նախորդ ռեժիմի կողմից։ Վերադառնալով բուն հանրահավաքին՝ պետք է ասեմ, որ ինչ-որ չափով աննախադեպ երևույթ էր, որովհետև նախկին կաղապարները ջարդված են՝ շնորհիվ Նիկոլ Փաշինյանի։ Նախկինում սավոկային մտածողությամբ կա՛մ պիտի շքերթի մասնակցեին, կա՛մ զուտ պաշտոնական միջոցառումների, իսկ այստեղ մենք տեսանք Փաշինյանի ոճով անմիջական շփում, անմիջական դիմում ժողովրդին, որն իսկապես ողջունելի է։ – Ձեր խոսքում ասացիք, որ Արցախում մնաց ՀՀ նախկին իշխանության ֆիլիալը, մինչդեռ Սասուն Միքայելյանն Արցախում լրագրողներին հայտարարել է, որ ոչ ոք բարոյական իրավունք չունի պահանջելու Բակո Սահակյանի հրաժարականը։ Սա ինչպե՞ս եք գնահատում։ – Այսինքն՝ ինչո՞ւ չունի։ Ես բարոյական իրավունք ունեմ պահանջելու, և իմ հիշատակած Բերձորի դեպքերից հետո Բակո Սահակյանի մասին միշտ գրել եմ ՝ Բակո Հարամ, որովհետև իրենց արածը մեծ, համահայկական հարամություն էր՝ բռնություն, հակաժողովրդավարական, հակաժողովրդական գործողություններ։ Սերժ Սարգսյանի հրաժարականից հետո էլ ես նկատում եմ, որ իրենք որևէ փոփոխության ձգտող ուժ չեն և չեն էլ կարող դառնալ։ Իսկ երբ եկան և ողջագուրվեցին Ռոբերտ Քոչարյանի հետ, արդեն ամեն ինչ պարզ էր, չէ՞։ Հետադիմական ուժ է, հետադիմական մարդիկ, որոնք անշուշտ, պետք է հեռանան թատերաբեմից, ինչքան շուտ, այնքան լավ։ Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
Մարինե Խառատյան
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ https://factor.am/173428.html?fbclid=IwAR2gSdE0gZebtaCY65lFh8SV-MhcyeVqngb2aD3iDDQuOmz4dD-13kmTTZY
© factor.am
Եկել է չարի վերջը, ով չի համակերպվում իր վերջի հետ
Լծվեք իրական, խորը բարեփոխումների գործին բոլոր ոլորտներում
Hraparak.am-ի հարցերին պատասխանում է ԱԺ նախկին փոխնախագահ Կարապետ Ռուբինյանը։
— Մեկ տարի առաջ այս օրերին Նիկոլ Փաշինյանը սկսեց իր քայլարշավը Գյումրիից, իսկ ամսվա վերջին տեղի ունեցավ թավշյա հեղափոխությունը՝ Սերժ Սարգսյանը հրաժարական տվեց։ Նոր կառավարության օրոք մարտի 1-ի գործով կալանավորվել է Ռոբերտ Քոչարյանը, քրեական գործեր են հարուցվել նախկին վարչակարգի մի շարք կարկառուն ներկայացուցիչների նկատմամբ։ Խոսվել է նաեւ անցումային արդարադատության մասին։ Ըստ Ձեզ՝ որքանո՞վ է մեր իրավապահ համակարգի գործունեությունն արդարացրել հանրության սպասելիքները։ Ինչպե՞ս պետք է կիրառվի անցումային արդարադատությունը, որպեսզի տնտեսությունն ու դատական համակարգը ցնցումներ չապրեն։
-Կարծում եմ, հանրության սպասելիքները մասամբ են բավարարված, քանի որ դրանք շատ մեծ էին և մասամբ՝ ոչ իրատեսական։ Այն, որ հեղափոխական գործելաոճը չտեղափոխվեց դատաիրավական համակարգ, լավ է՝ չեն վտանգվում իրավական երկիր դառնալու մեր ծրագրերն ու իղձերը։ Լավ է նաև, որ իշխանությունը չի միջամտում դատարանների գործերին։ Բայց վատ է, որ դանդաղում են կամ չկան սպասված բարեփոխումները այդ նույն համակարգերում։ Սերժաքոչարյանական հանցավոր ռեժիմների կարևոր հենասյուներից էին կոռուպցիայի մեջ թաղված ոստիկանությունը, դատախազությունն ու դատարանները։ Եթե այդ մարմիններում չիրականցվեն էական բարեփոխումներ, նոր մոտեցումներով ու չափանիշներով չթարմացվի կադրային կազմը, ինչպե՞ս կարող ենք հույս ունենալ, որ մյուս ոլորտներում արմատախիլ կարվի կոռուպցիան, օրենքի ամբողջ խստությամբ պատասխանատվության կենթարկվեն նախորդ տարիներին երկիրը թալանածներն ու մարդկանց հալածողները։ Որպես ելք ստեղծված իրավիճակում, իմ կարծիքով անհարկի, կարևորվել է ԱԱԾ-ի դերն ու նշանակությունը այն ոլորտներում, որտեղ հետախուզությամբ ու հակահետախուզությամբ զբաղվելու կաչված մարմինը անելիք չունի։ Որպես մեկ այլ ելք քննարկվում է անցումային արդարադատություն կիրառելու ուղին։ Քննարկումներին դեմ չեմ, գուցե գտնվի քաղաքացիների զանգվածաբար խախտված իրավունքների դիմաց արագ և արդար փոխատուցում տալու ուղի, կամ նախորդ տարիների ահռելի չափերի թալանը բացահայտելու և գողացվածը պետությանը վերադարձնելու արդյունավետ խողովակ, բայց ես շատ ավելի մեծ կարևորություն եմ տալիս վերը նշածս բարեփոխումների իրականացման խնդրին։
-Թավշյա հեղափոխությունից հետո նախկինում ընդդիմադիր մի շարք ուժեր լքել են քաղաքական ասպարեզը։ Այսօր կառավարությանը քննադատողի դերում հանդես են գալիս ռեւանշի ձգտող ՀՀԿ-ականներն ու նախկին վարչակարգին սպասարկող ուժերը։ Ըստ Ձեզ՝ ի՞նչ ժամկետներում կարող է ձեւավորվել նոր ընդդիմությունը, որը կունենա նաեւ հստակ գաղափարախոսություն։ Ո՞րը պետք է լինի այդ գաղափարախոսությունը։
-Հասարակական զարգացումները կանխատեսելը բազմաթիվ անհայտներով բարդագույն խնդիր է, ես այդպիսի պատասխանատվություն ինձ վրա չեմ վերցնի ու, առավել ևս, ժամկետներ նշել չեմ կարող։ Ռևանշիստներին հայտնի խորհուրդը կտամ՝ թող հանգիստ նստեն իրենց տեղը։ Իսկ եթե լուրջ, ապա համոզված եմ, որ այդ մարդիկ, իրենց սեփական գործունեությամբ, կեղտոտ քարոզչության վրա ծախսած միլիոններով ու մերձքաղաքական ճամարտակություններով հանդերձ, օրինական ճանապարհով հաջողության հասնելու ոչ մի շանս չունեն։ Եթե նույնիսկ այսօրվա իշխանությունները կորցնեն իրենց ներկա բարձր վարկանիշը, տարակուսելի է, թե ինչո՞ւ պիտի քաղաքացին ապագա արդար ընտրություններում ընտրի ոչ թե ավելի լավին, այլ ավելի վատին։
Իսկ գաղափարախոսությունների մասով ասեմ հետևյալը։ Դասական առումով գաղափարախոսական պայքարը իրականանալի կդառնա միայն մեր երկրի ինքնիշխանությունը լիակատար վերահաստատելուց ու պատերազմական իրավիճակից դուրս գալուց հետո։ Իսկ մինչ այդ անխուսափելի են այլ տեսակի սկզբունքային բաժանումներն ու վեճերը՝ պատերազմ, թե՞ խաղաղություն ամեն գնով, հավերժ գաղութարարի հետ, թե՞ ազատ ու ինքնիշխան, Արցախը մարզ է, թե՞ անկախ պետություն և այլն։
— Իշխանությունների մի շարք քայլեր՝ սրճարանների ապամոնտաժում, Ալ․ Սպենդիարյանի անվան օպերայի եւ բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի տնօրենի փոփոխություն եւ այլն, ուղեկցվում են հանրային դժգոհություններով։ Մյուս կողմից էլ՝ կան դժգոհություններ, որ որոշ դեպքերում իշխանությունները կատարում են պոպուլիստական քայլեր։ Ըստ Ձեզ՝ ինչպե՞ս պետք է կառավարությունը խուսափի պոպուլիզմից, մյուս կողմից էլ՝ ծայրահեղ հեղափոխականությունից։
-Այդ մասնավոր դեպքերը ես չէի անվանի հանրային դժգոհություններ։ Առանձին, յուրահատուկ շահերով միավորված խմբերի բողոքներ են, ինչն ազատ, ժողովրդավարական երկրում նորմալ բան է։ Շատ կարևոր է, որ իշխանությունները միշտ երկխոսության մեջ են թե՛ այդ խմբերի, թե՛ ողջ հասարակության հետ և, ինչպես տեսանք որոշ դեպքերում, համարձակություն էլ ունեն ընդունելու իրենց սխալները և շտկելու որոշումները։ Իսկ կառավարությանը միայն մեկ խորհուրդ ունեմ տալու՝ լծվեք իրական, խորը բարեփոխումների գործին բոլոր ոլորտներում։
Թագուհի Հակոբյան
Իսկ նկատո՞ւմ եք, թե թալանչիների նկատմամբ ի՞նչ աշխատելաոճ է ընտրվել
«Առավոտի» զրուցակիցն է ԱԺ նախկին փոխխոսնակ Կարապետ Ռուբինյանը– Կիսո՞ւմ եք պաշտպանության նախկին փոխնախարար Վահան Շիրխանյանի` երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին ուղղված հիշեցում-մեղադրանքները, որոնք վերջինս ներկայացրել է իր բաց նամակում, 23 կետով. մասնավորաբար, բյուջեից անհայտացած 537 միլիոն դոլարի, «Հայոսկի», «ԱրմենՏել» եւ Կոնյակի գործարանի կոռուպցիոն վաճառքների, Հայաստանին պատճառված 15 միլիարդ դոլարի վնասի, հրաժարական տալու խոստման, ապա այն դրժելու, կեղծված նախագահական ընտրությունների եւ այլնի մասին:
– Մանրամասների, ստույգ թվերի մասին խոսել, հաստատել կամ հերքել չեմ կարող, բայց, որ մեղադրանքները տեղին են, չեմ կասկածում։ Ու չեմ կասկածում ոչ թե այն պատճառով, որ անվերապահորեն վստահում եմ Շիրխանյանին, այլ այն, որ, ըստ էության, խոսում է բոլորին վաղուց հայտնի փաստերի մասին, նաեւ հայտնի ու հենց այդ պատճառով ատելի պերսոնաժի մասին։ Անցած տարիներին, սկսած մարդկանց տներից, ավարտած Ազատության հրապարակով, Քոչարյանի ընչաքաղց-թալանչի լինելու եւ այլ ավելի լուրջ հանցանքների մասին այնքան է խոսվել, որ ինչ-որ նոր բանով զարմացնելը դժվար է։ Իհարկե, հետաքրքիր է ծանոթանալ ականատեսների ներկայացրած որոշ մասնավոր դեպքերի՝ Վազգենն էս ասաց, Ռոբերտն այս օրը սա խոստացավ ու խաբեց, բայց դրանք չեն փոխում ընդհանուր ու ես կասեի՝ մեր երկրի ու ժողովրդի համար ողբերգական պատկերը։
– Տեսակետ կա, որ Վահան Շիրխանյանը «մոռացել» է որոշ դրվագներ եւ հրապարակել է միակողմանի` միայն Ռոբերտ Քոչարյանին նսեմացնող դրվագները: Դուք ի՞նչ կասեք:
– Բայց Շիրխանյանը հո բաց նամակով խոստովանահորը չի դիմում, չէ՞։ Գրում է Քոչարյանին ու բնականաբար՝ պետք է խոսի նրա արած-չարածի մասին։ Իսկ եթե այլ «մոռացված» դրվագներ հասարակությանը ներկայացնելու կարիքը կա, ապա ոչինչ չի խանգարում ձեզ կամ ձեր գործընկերներին դիմել այդ հարցերով պարոն Շիրխանյանին։ Տպավորություն ունեմ, որ վերջերս նա լիովին բաց է ու պատրաստակամ մամուլի հետ շփվելու համար։
– Տարակուսելի է, որ Վահան Շիրխանյանն այժմ է խոսում այդ ամենի մասին, մինչդեռ, ժամանակին, ենթարկվել է Վազգեն Սարգսյանի որոշմանը եւ մնացյալի հետ միասին լծվել նախագահի պաշտոնում Ռոբերտ Քոչարյանի ընտրությունն ապահովելու գործին, ապա, նրա նախագահությամբ, շարունակել է պաշտոնավարել: – Տարակուսելի չէ, ցավալի է ու դա միայն Շիրխանյանի մեղքը չէ։ Խորհրդային տարիների ազդեցությունն է, թե այլ պատճառներ կան, չգիտեմ, բայց մեր հասարակության մի ստվար զանգվածի, մանավանդ քաղաքական «էլիտայի» ճնշող մեծամասնության քստմնելի վարքագծի պատճառով էր, որ մենք հանդուրժեցինք Հայաստանը ասպատակող քոչարյանասերժական ռեժիմների գոյությունը։ Քոչարյանն ու Սերժը հո անօդ տարածությունում չէին գործում։ Ովքե՞ր էին, օրինակ, ՀՀՇ-ում, որ հակառակ համագումարի որոշմանը, հրահանգեցին ու լծվեցին սահմանադրախախտ Քոչարյանի նախագահ կարգելու գործին։ Ովքե՞ր, իմանալով ընտրությունների իրական, խայտառակ արդյունքները գնացին Օպերա՝ Ազգային ժողովի հատուկ նիստում նորահայտ բռնակալի երդումը լսելու ու շնորհավորելու։ Էլ չեմ խոսում բռնակալների թիմակիցների, նրանց հետ կոալիցվածների ու, հատուկ թուրքերեն ասեմ՝ «օրթախ» մտածների մասին։
– Բայց երդմնակալության այդ արարողությանը մասնակցում էր նաեւ առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը:
– Այո: Որքան հիշում եմ, Խոսրով Հարությունյանն ու էլի ինչ-որ մեկը, որպես Ռոբի բանագնացներ գնացել ու համոզել էին, որ մասնակցի ու շնորհավորի: Պատգամավորներն էլ` Արա Սահակյանի ու Արարքցյանի ղեկավարությամբ:
– Իսկ հոկտեմբերի 27-ին, խորհրդարանում տեղի ունեցածից հետո, Ռոբերտ Քոչարյանին ներկայացված հայտնի ցուցակի շուրջ վեճերի մասին ի՞նչ կասեք: Ի վերջո, տարբեր բարձրաստիճան պաշտոններում ներկայացված անձանց թեկնածություններն ի՞նչ նպատակով էին:
– Ես հիշում եմ, որ հոկտեմբերի 27-ին, այդ ողբերգական օրվա առաջին իսկ իմ հարցազրույցում պահանջեցի Քոչարյանի հրաժարականը։ Դեռ մանրամասներ չգիտեի, դեռ ահաբեկիչները ԱԺ դահլիճում էին, բայց արդեն այնքան ակնհայտ էր, որ երկրի փաստացի ղեկավարը ու ազգային անվտանգության պատասխանատուն առաջին ու անմիջական պատասխանատուներն ու շահառուներն էին։ Այնպես որ, համարում եմ, որ այդ ցուցակը ներկայացնողները, Սերժի՝ որպես ԱԱԾ ղեկավարի հրաժարականը պահանջողները, նույն մտայնությամբ էին գործում ու նույն՝ Քոչարյանին գահընկեց անելու նպատակն էին հետապնդում։ Այլ հարց է այդ ցուցակի անհատական կազմը, որն անշուշտ ինձ համար խորթ էր, եթե այդպես չլիներ, կարձագանքեի նրանց հրավերին ու նախօրեին կգնայի պաշտպանության նախարարության շենք ու կմասնակցեի իրենց քննարկումներին։
– «1999 թ. սեպտեմբեր. ԱՄՆ այցը Վազգենին մտահոգել էր եւս մեկ խնդրով։ Նրան հրամցրել էին մի ցուցակ, որում տարբեր բանկերում անհայտ ծագումով լուրջ գումարներ ունեցող հայ պաշտոնյաներ էին եղել։ Այն, որ նման մարդիկ Հայաստանում կային, ամբողջ ժողովուրդը գիտեր, բայց այն, որ այդ մասին ասել էր օտարը, նրան խորը վիրավորել էր։ Նա ինձ զգուշացրեց, որ ուղարկելու է ինձ մոտ մարդկանց, որոնք «կամավոր» ներդրումներ են անելու արդյունաբերության մեջ։ Եկան քո ամենամտերիմ մարդիկ, որոնցից մեկը պարտավորվեց ներդնել 200 մլն դոլար՝ Սերժ Սարգսյանը, մյուսը՝ 70, հաջորդը՝ 20։ Նրանք գալիս էին վարչապետի մոտից քրտնած ու վախվորած։ Վազգենը սկսել էր թալանաթափության պրոցեսը, որը հասնելու էր նաեւ քեզ, բայց այն նույնպես խափանվեց Հոկտեմբերի 27-ով։ Հարցին, թե ո՞ւմ էր պետք թալանած փողերի հետգանձման պրոցեսը ձախողել, միգուցե ի՞նքդ պատասխանես»,- գրում է Վահան Շիրխանյանը։ Թեպետ այդ ժամանակ դուք արդեն իշխանության մեջ չէիք, բայց տեղյա՞կ էիք, նման գործընթացներ սկսվե՞լ էին: Վազգեն Սարգսյանը հասկացե՞լ էր, թե ի՞նչ սխալ է գործել`1997-ին պարտադրանքով Ռոբերտ Քոչարյանին բերելով Հայաստանի վարչապետ, ապա թույլ տալով, որ նա դառնա ՀՀ նախագահ:
– Այն, որ Վազգենի, նրա թիմի եւ Քոչարյանի միջեւ հակասությունները խորացել էին ու «թալանաթափությունը» նա կարող էր ու ուզում էր օգտագործել, որպես Ռոբի դեմ պայքարի միջոց, ակնհայտ է։ Իսկ խորը վիրավորվելու վարկածին լուրջ չեմ վերաբերվում։ Խորը վիրավորվողը առաջին հերթին կվիրավորվեր ամբողջ ժողովրդի գիտենալուց, ոչ թե օտարների։ Իսկ նկատո՞ւմ եք, թե թալանչիների նկատմամբ ի՞նչ աշխատելաոճ է ընտրվել։ Խոսք չկա հանցագործներին օրենքով սահմանված կարգով պատասխանատվության կանչելու մասին։ Կանչում ես քո կաբինետ, փաստերով «կզցնում» ես, ասում ես՝ գնա մուծվի ու խելքդ գլուխդ հավաքած շարունակիր աշխատել՝ շնորհակալ մնալով, որ գործերիդ ընթացք չտվեցի։ Ու դու ես որոշում՝ ո՞ւմ կանչես, ո՞ւմ ոչ, ո՞վ է քո շանորդին, ով ոչ։ Սա ի՞նչ է, եթե ոչ ծածկադմփոց, ոչ հրապարակային, ոչ ժողովրդավարական, օրենքի դաշտից դուրս գործունեություն։ Ցավոք, այսպիսի գործելաոճը բնորոշ էր եւ՛ Վազգենին, եւ՛ Ռոբերտին, եւ՛ Սերժին դեռ իմ իշխանության մաս կազմելու ժամանակներից ու չէր կարող հակասություններ չառաջացնել ժողովրդավարություն ու ազատականություն դավանողների հետ, որոնք քիչ էին, բայց կային այն ժամանակ ու իսպառ վերացան հետո։
ՆԵԼԼԻ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ «Առավոտ» օրաթերթ, 23.03.2019
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ https://www.aravot.am/2019/03/25/1030985/?fbclid=IwAR1ZJ-WLJqZuEkNTOWxg-6y03MlNBT3iaqpp368Tmotsm96Rdt-EjGUsldM
© 1998 — 2020 Առավոտ – Լուրեր Հայաստանից
Կարապետ Ռուբինյանի համացանցային էջեր 